می کشم در دل خود ، آتش اندوهی را

پاره ابرم که نهان ساخته ام کوهی را

بینوا من که درین گریه ی من ، مستی نیست

همچو نی ، وحشتم از باد تهیدستی نیست

آتش ماه درین بستر سرد افتاده ست

خال سرخی است که بر گونه ی زرد افتاده ست

گرد تو ، خرمن باران زده ی هاله ی تست

چشمه ی خشک دلم منتظر ناله ی تست

یاد شیرین تو تا مرگ همآغوشم باد

حسرت دیدن خورشید فراموشم باد