آزرده تر از آنکه مرا توش و توان داد

کالای بدش را به من ، افسوس ، گران داد

دیدم که دریغا ! نه مرا تاب درنگ است

خشمی است که دیوانه تر از خشم پلنگ است

چون آتش سوزنده ی خورشید هویداست

می جوشد و می ریزد و سرچشمه اش آنجاست

طبیعی که در او زندگی از مرگ جدا نیست

هم رسته ز خویش است و هم از خویش رها نیست

با من چه ستیزی که من از خود به فغانم

امروز نه آنم ، نه همانم ، نه چنانم

امروز به ناخن مخراشش که خموش است

امروز پر از لرزه ی خشم است و خروش است

یا رخت اقامت ببرم از وطن خویش

جز در بن تابوت خود و در کفن خویش