بوته ی خشکیده ام ز بوسه ی خورشید

بنده ی پیرم که از نهیب حوادث

تار پر از ناله ام، به زخمه مکوبم

برده ی پیرم که برده ام همه بر دوش

ناله ی من رخنه کند به دل سنگ

چنگ تهی مانده ام که زخمه ی تقدیر

اشک فریبم ، نه اشک شادی و ماتم

ای غم شیرین ! مرا به خویش میالای

قطب زمینم که آفتاب نبینم

باد سیاهم که چون ز راه درایم

بار خدایا ! نشاط زندگیم نیست

ای همه مردم ! مرا چنانکه منستم