در دل ظلمت شب ، دیوی است

بینم از چک لب سرخش

دهنش برکه ی بدبویی است

چشم قی کرده ی او گویی

بدنش از خزه پوشیده

پنجه اش چون تنه ی خرچنگ

نفسش چون نفس افعی

ناگهان می ترکد از خشم

می فشارد کمرم را چون تن خرگوش

می دواند نفس شومش

ناله ی گرم گلوگیرم

زیر چنگال سیاه او

لحظه ای بعد ، جهان خالی است

ماه ، بالای سرم مرده ست

سینه ام از تپش افتاده ست

نم نمک می چکد از روزن

آن طرف ، در قفس ساعت