مگو چرا ، که ز مرگ تنم هراسی نیست

به مرگ رو نهد کنون که ناشناسی نیست

ولی چه سود که از تازگی نشانه نماند

برای زیستن دل ، گر بهانه نماند

به هر که می نگرم دیده و شناخته است

درین قمار کهن ، هر چه بوده ، باخته است

به یک دو روز سرانجامش آشنا بیند

به جای تازه همان نقش دیرپا بیند

جهان تازه و تقدیر تازه می خواهد

از آنچه می طلبد ذره ای نمی کاهد

ازین طلسم ، نجاتش نمی دهد ایام

که آفتاب امدیش رسیده بر لب بام

ولی هنوز دلم خواستار ، تازه تر است

که مرگ تازه طلب نیز با تو همسفر است