آرامگاه کودکی من بود

در من چراغ عشق تو روشن بود

از آن ، نسیم موی تو می آمد

از سوی او به سوی تو می آمد

در گوش من صدای تو می پیچید

گویی که تار موی ترا می چید

طعمی ز بوسه های تو پنهان داشت

اشکی چو آب چشم تو سوزان داشت

وز من ترا ندیده جدا کردند

نام ترا دوباره صدا کردند

عمری تلاش در پی او کردم

با خواب و با خیال تو خو کردم

سیمای آشنای ترا دیدم

تصویر دلربای ترا دیدم

پیش من چگونه سفر کردی ؟

از چشم من چگونه حذر کردی ؟

در نیمروز زندگی خویش است

اندیشه می کند که چه در پیش است

ایا تو نیز شاخه ی بی برگی ؟

همزاد جاودانه ی من ، مرگی؟