طیاره ی طلایی خورشید

چرخی زد و نشست

من با شفق پیاده شدم در فرودگاه

آنگه ، درخت های جوان در دو سوی راه

صف ساختند و پاشنه بر هم نواختند

ما ، در میان هلهله ، تا شهر آمدیم

مهمانسرای شهر پس از هرگز

در انتظار آمدن ما بود

ایوان او ، بلندترین جا بود

ما ، رو به سوی شهر ، در ایوان قدم زدیم

چون شب فرا رسید ، شفق ، شب به خیر گفت

آنگاه ، در من آن شبح مست خوابگرد

چون روح شب شکفت

با پای او ، قدم به خیابان گذاشتم

از عابری شتابان ، پرسیدم

آقا ! چه ساعتی است ؟

او در جواب گفت

از ظهر ، یک دقیقه گذشته ست

آغاز شام بود

گفتم : کدام ظهر

ظهری که زندگی را تقسیم می کند ؟

بر چهره های رهگذران دوختم نگاه

اینان ، معشاران کهن بودند

همسایگان خانه ی من بودند

در شهر دوردست جوانی

شهری چنان که افتد و دانی

اما به چشم حیرت خود دیدم

کز پشت پوست ، خامه ی صورتگزمان

سیمای پیرشان را ترسیم می کند

مستی که عینکش را بر سر نهاده بود

در کوچه ی کتابفروشان

نام کتاب ها را می خواند و می گذشت

عینک ، خطوط ذهنی او را

برجسته می نمود

من دیدم آنچه در سر او نقش بسته بود

تقویم پاره پاره ی ایام

فرجام روز و فاجعه ی شام

سودای سرنوشت و سرانجام

در پرتو چراغ ، زن پیر روسپی

چون شیشه ی شرابش ، در هم شکسته بود

بر من نگاه کرد

در پشت چشم او

دوشیزه ای جوان به تماشا نشسته بود

مردی که کودکی را بر سینه می فشرد

می آمد و تمام اندام فربهش

در سایه ی حقیرش می گنجید

وان سایه ی حقیر

طفلی صغیر بود که از خواب جسته بود

در شهر دوردست جوانی

با جامه دان خاطره ها گشتم

چون شب ز نیمه نیز فراتر رفت

با آن شبح به خانه قدم هشتم

در آستان خانه ، شبح ، شب به خیر گفت

فردا سپیده دم

طیاره ی طلایی خورشید

آماده ی صعود و سفر بود

من آمدم ز شهر به سوی فرودگاه

اما ، درخت های جوان ، در دو سوی راه

پایی نکوفتند و سرودی نساختند

زیرا که در کنار من این بار

بیگانه ای به نام سحر بود

وانان ، مرا رفیق شفق می شناختند