شب از گریه ی ابر ، مست است و ماه

به کردار شب ، باغ چشمان او

در باغ سبزی است مژگان او

درین باغ ، شب بی چراغ است و ، کس

به خود گویم : ای مرد شوریده بخت

نمی یابی آن را که دلخواه توست

بهل تا بگرید دل تنگ ابر

که تقدیر او نیست جز آنچه هست