باد از کرانه های شب ناشناخته

بوی تن برشته ی مردان را

بر سفره ی گشاده ی ما می ریخت

ما ، جام های خود را بر هم نواختیم

اما ، سبوی ایمان درما شکسته بود

ما ، هیچ یک به چهره ی هم ننگریستیم

ما ، لقمه های خونین در کام داشتیم

هر لقمه ، بغض گریه ی ما بود

کز ضربه های خنده ی بیگاه می شکست

ما ، در طنین خنده ی خود می گریستیم

ما ، در شبی که بوسه خیانت بود

سیمای مهربان و سرسبز دوست را

در هاله ی سپید نبوت

با آن زبان سرخ تر از شعله سوختیم

ما ، عشق را به بوسه ی نفرت فروختیم

ما ، یار را که نعره ی حق می زد

در پای داردوزخی دشمن

با سنگ بی تمیزی آزردیم

ما ، بایزید را به یزیدی گماشتیم

ما ، پارساتر از همه ناپاکان

ناخن به خون دوست فروبردیم

ما ، کرسی بلند تفکر را

مانند نه سپهر معلق

در زیر پای لنگ تملق گذاشتیم

ما ، برج ها ز جمجمه ها برفراشتیم

ما ، فتحنامه ها به کفن ها نگاشتیم

ما ، کوردیدگان

در جستجوی جوهر دانایی

انگشت های کورتر از دل را

بر واژه ها و خط ها لغزاندیم

چندان که نام هفت خطان زمانه را

برجسته تر ز خال بتان خواندیم

ما ، خشت ها بر آب زدیم آری

ما ، سنگ ها به آینه افکندیم

ما ، گور دختران فضیلت را

مانند تازیان بیابانگرد

در شوره زار جهل و جنون کندیم

ما ، لاشه های خود را بر دوش داشتیم

ما ، دانه های اشک و عرق را

در کشتزار خوف و خجالت

می کاشتیم و می درویدیم

ما ، روح را به خدمت تن می گماشتیم

ما ، در قمارخانه ی تاریخ

میراث نسل های کهن را

چون ننگ و نام ، باخته بودیم

ما ، لذت اسیر شدن را

در دام اقتضای زمانه

چون طعم می ، شناخته بودیم

در آسمان ، طلایه ی صبحی عیان نبود

زخم عمیق خنجر خورشید

چون یادگار کهنه ای از سالیان دور

دل های سرد ما را می سوزاند

باران ، گیاه عافیت ما را

با ریزش مدامش می پوساند

ما ، ریزه خوار خوان زمین بودیم

ما ، پاره های پیکر یاران را

در کاسه های خون زده بودیم

ما ، در شب سیاه یهودایی

مهمان شام بازپسین بودیم