تمام شب را ، در کوچه باغ ها گشتم

صدای پای درختان بود

که با چکیدن باران به گوش می آمد

صدای پای درختان عاشقی که هنوز

ز باغ های خزان دیده کوچ می کردند

کلاف ابر ، پریشان بود

و من ، کلاف سر اندر گم جهان بودم

چو باد ، سر به درختان کوچه کوبیدم

و خسته ، در پس دیوار خانه ای ماندم

دریچه ، مردمک روشن چراغش را

به زیر پلک حریرین پرده ای پوشاند

و من ، دو مردمکم را به اشک پوشاندم

صدای مستی در کوچه باغ ها پیچید

بر آن سرم که سرم را از جای برگیرم

چو جام شیشه بکوبم بر اینشب سنگی

کجاست سینه پر آفتاب دیواری

که تا بر آن بنویسم خطی به دلتنگی

کلاف ابر در اندیشه ی گسستن بود

و آسمان خزان ، بی دریغ می بارید

به بام خانه ی ویرانه ای که در من بود