که جز به طعنه نمی خندد ، شکوفه بر تن عریانم

منی که در شب بی پایان ، گواه گریه ی بارانم

که رنگ زرد خزان دارد ، همیشه خاطر ویرانم

که خاک خفته مبدل شد ، به گاهواره ی جنبانم

که همچو برگ زمین خورده ، اسیر پنجه ی طوفانم

که روز من به شبم ماند ، بهار من به زمستانم

دلی که می تپد از وحشت ، در اندرون پریشانم

نه از هراس من اندیشد ، نه از سیاهی زندانم

کند به یاد تو ، ای ایران ! به بوی خاک تو مهمانم