روزی که کودکانه ، به تصویر خویشتن

در چشمه ها و آینه ها دیده دوختم

پنداشتم که آینه ، همتای چشمه است

وین هر دو در نگاه نخستین برادرند

پنداشتم که هر که در آیینه بنگرد

در چشمه نیز ، چهره ی او جلوه می کند

وان چهره های تیره و روشن ، برابرند

پنداشتم که چشمه اگر خفته در چمن

ایینه ای است عاشق دیدار آفتاب

وینک ، بر آن سر است که از اوج آسمان

خورشید را برهنه فرود آورد در آب

پنداشتم که در شب تار اتاق من

آیینه ، چشمه ای است که آرام و بی خروش

می ریزد از بلندی دیوار بر زمین

وندر زلال جاری او ، اشتیاق من

کم کم رسوب می کند و می رود به خواب

آری ، هزار بار

تصویر من در آینه و چشمه ، غرق شد

یا خود در آن دو چشم درخشان ، رسوب کرد

تا ناگهان ، جوانی ناپایدار من

چون آفتاب ، در شب غربت ، غروب کرد

بعد از غروب او

وقتی که ماه از دل مرداب آسمان

سر می کشد برون

من با رسوب خاطره ، آغشته ام هنوز

من ، چشمه سار آینه را با عصای وهم

آشفته می کنم که مگر از رسوب او

تصویر کودکانه ی خود را برآورم

زیرا که من ، حریص تر از سالیان پیش

در جستجوی صورت گمگشته ام هنوز

اما در آینه

کنون ، به جای چهره ی آن طفل خردسال

سیمای سالخورده ی مردی سپید موست

کز مرگ می هراسد و با خویش ، دشمن است

ایینه ، چشمه نیست

ایینه قاب عکس کهنسالی من است