یک روز صبح ، لحظه ی زادن فرا رسید

فریاد دردنک زمین در گلو شکست

زهدان او چو حلقه ی چاهی دهان گشود

من همچو کودک از تن گرمش جدا شدم

آنگاه ، شور آتش دردش فرو نشست

برخاستم ز خاک

در حلقه ی طلایی چشم ، نگاه صبح

تابید همچو پرتو خورشید در نگین

کنون نسیم در دل من بال می زند

کنون درون سینه ی من می تپد زمین

کنون بهار در دل من لانه کرده است

من رویش سپید هزاران جوانه را

بر شاخه های لخت

من بازی کبود هزاران ستاره را

در چشمه های دور

من جنبش شبانه ی هر ابر پاره را

در آسمان ژرف

من گردش عصاره ی گرم حیات را

در ساقه ی گیاه تر ، احساس می کنم

من نبض بی صدای جماد و نبات را

در مغز و پوستم

در خون و گوشتم

چو ضربه های قلب خود احساس می کنم

پای مرا چو ریشه ی بی آب نخل پیر

در ژرفنای خاک ، به زنجیر بسته اند

اما هنوز ، دست من از لابلای ابر

مانند مشت بسته ی گلدسته های شهر

سوی ستاره هاست

در پنجه های سوخته اش مشعل دعاست

با من دعا کنید

ای شاخه های خشک

ای دست های سرد نوازش نیافته

ای چشمه های دور

ای دیدگان کور

ای در شما ستاره ی شادی نتافته

یار شما منم

من با ستاره ها

من با پرنده ها

من با شکوفه های سحر ، زاده می شوم

من با نسیم هر نفس آشنا ، چو موج

از نو برای زیستن آماده می شوم

چون مشت خشمگین و گره خورده ی درخت

خورشید را میان دو دستم گرفته ام

خورشید در من است

در من ، اجاق معجزه ی روز ، روشن است