تو هر غروب ، نظر می کنی به خانه ی من

هنوز یاد مرا پشت شیشه می بینی

هنوز ، پرده تکان می خورد ز بازی باد

در آن اجاق کهن ، آتش نمی سوزد

هنوز بر سر رف ، برگ های خشکیده

هنوز روی زمین ، پاره عکس های قدیم

درخت پیچک ایوان ما ، رمیده ز ما

ستاره ها ، همه درذ قاب شیشه محبوسند

درون خانه ی ما ، گرمی نفس ها نیست

درون خانه ی ما ، جشن دوستی ها نیست

چه شد ، چگونه شد ، ای بی نشان کبوتر بخت

جهان کر است و من آن گنگ خوابدیده هنوز

به گوش میشنوم هر شب از هجوم خیال

برای کودک گریان ترانه می خواندی

تو هر غروب ، نظر می کنی به خانه ی من

خیال کیست در آن سوی شیشه های کبود

من از دریچه ، ترا در خیال می بینم

سپس به اشک جگر سوز خویش ، می شویی