مرغی هنوز در قفس صبح می پرد

مرغ ستاره ای

شب در درون پوسته اش می خزد چو مار

من چون مسافری که فرومانده در غبار

نور سپیده در قدح سبز آسمان

شیر بریده ایست پر از لخته های خون

مرغی ز لای پنجره ی خوابگاه من

سر می کند برون

مار سیاه ، پوسته اش را دریده است

مرغ سپید ، از قفس خود پریده است

در من غبار حادثه ای موج می زند

مرغی نشسته غمگین ، در موج این غبار

ماری خزیده سنگین ، در راه انتظار