سینه انباشته از شیهه ی خاموش هلاک

چون سواری که به یک تیر ، درافتاده به خاک

لب تاول زده اش سوخته از داغ عطش

...

می دود همچو سگی هار ، به دنبال سراب

آتش سرخ زبانش فکند شعله در آب

که ازو قطره ی آبی نتراویده برون

نطفه ای کاشته از شهوت سوزان جنون

جلد ماری است که خالی شده از خنجر خویش

غول مستی است که برخاسته از بستر خویش

تا مگر درد جگر سوز خود آرام کند

تا مگر مرهمی از ظلمت شب وام کند

سینه مالان بخزد چون تن لغزنده ی مار

اسب ، جان می سپرد تشنه ، در آغوش سوار