همچون ونوس کز صدفی سر برون کشید

دامن کشان ز جام شرابم برآمدی

یک لحظه چون حباب شراب آمدی به رقص

و آنگاه کف زنان به لب ساغر آمدی

آن شب ، اتاق من به مثل جام باده

نور چراغ من به مثل رنگ باده داشت

درهای بسته چون دو لب ناگشوده بود

رخسار پرده آن همه چشم گشاده داشت

من همچو موجی آمدم و خواندمت به رقص

اما تو چون حباب ، سراپا شدی نگاه

چشمان نیم خفته ی تو چون صدف شکفت

اشکی در آن نشست ز اندیشه ی گناه

گفتم : نگاه کن این در گشوده شد

این در که پلک چشم تو باشد ، گشوده شد

حرفم ز بیم پرده دری ناتمام ماند

می ماند و جام ماند

در باز شد خموش و ، تو بی هیچ گفتگو

آرام و پر غرور ، به سویش روان شدی

چون یونسی که در دل ماهی فروخزید

بار دگر ، به جام شرابم نهان شدی

اینک تو رفته ای

افسوس ، با تو رفت مرا آنچه مانده بود

افسوس ، با تو رفت

دیگر کسی نماند که اندوه عشق او

دمساز من شود

دیگر کسی نماند که یاد عزیز او

در این سکوت سرد ، همآواز من شود

افسوس ، با تو رفت

افسوس ، با تو رفت مرا آنچه مانده بود