وقت است و صبر بیشترم نیست

بدبخت من که بال و پرم نیست

تنها غم گریختنم هست

کانجا امید زیستنم هست

سرگشته در سیاهی شب ها

گاهی سرود تازه بلبل ها :

گویم منم جدا شده از یار

ای شعر ، ای امید دل آزار

کز مرگ و غم نشانه ندارد

یک بانگ شادمانه ندارد

جز نغمه ی نشاط نسازم

در پیشگاه مرگ نبازم

بر لب ترانه ی سفرم هست

خوشبخت من که بال و پرم هست !