دختر بر آستانه ی در عاشقانه خواند

کای آرزوی من

من فارغم ز خویش و تو آسوده از منی

با دوست ، دشمنی

بس شام ها ستاره شمردم به نور ماه

تا اختر رمیده ی بختم وفا کند

شور نگاه دوست در آن چشم دلفریب

چون باده سرگرانی عیشم دوا کند

هر شب که ماه می نگرد از دریچه ها

جان می دهد خیال ترا در برابرم

من شاد ازین امید که چون بگذری ز راه

شاید چو نور ماه ، فراز ایی از درم

هر ناله ای که می شکند در گلوی باد

آهنگ ناله های دلم در فراق تست

جون تابد از شکاف درم نور ماهتاب

گویم نگاه کیست که در اشتیاق تست

ای ارزوی من

ای مرد ناشناس

آگاه نیستم که کجایی و کیستی

اما مرا به دیدن تو مژده می دهند

وان مژده گویدم که تویی یا تو نیستی

از من جدا مشو

چون زندگی به دست فراموشیم مده

یا از کنار من به خموشی گذر مکن

یا در نهان امید هماغوشیم مده

دختر خموش ماند

مردی که می گذشت به سویش نگاه کرد

دختر به خنده گفت

ای مرد ناشناس توانی خبر دهی

زان آشنا که هیچ نیامد به دیدنم ؟

آن مرد خنده کرد و شتابان جواب داد

آن آشنا منم