شب ها ، به کنج خلوت من می گفت

با خنده های تلخ ، نهان می داشت

آن آتشی که شعله به جان می زد

وز گریه های تلخ پشیمانی

شوقی که جاودانه مرا می سوخت

وان قطره های اشک شبانگاهی

چشمی که با نگاه سخن می گفت

چون غنچه ی کبود سحرگاهی

در چشم او که آینه ی دل بود

دیدم که در نگاه گنهکارش

دیدم که با نگاه ، مرا می راند

دیدم که با سکوت سخن می گفت

می خواستم به دامنش آویزم

چندان کشم به ظلمت شب ها دست

می خواستم به گریه فرو خوانم

می خواستم به مویه فرو ریزم

می خواستم چو ابر سیه دامن

وان اختران گرم فروزان را

می خواستم به تیرگی شب ها

می خواستم ز وحشت تنهایی

می خواستم به گونه ی من لغزد

می خواستم به شانه ی من ریزد

چندان فسانه های عبث خواندم

وان عشق دلفریب خدایی را

چشمم چه اشک ها که به دامن ریخت

وز دل ، غبار تیره ی حرمان را

اما نگاه غمزده اش می گفت

بر گور خاطرات فرومرده

اینک ، درون محبس شب ها ، من

تا کی به شامگاه گرفتاری

سر می نهم به دامن تنهایی

وز آتشی که روشنی دل بود

شاید که یار گمشده باز اید

تا ناله های وحشت و نومیدی