می رفت و ناله می کرد

هر سو کشاله می کرد

در سایه های نمناک

می کوفت سینه بر خاک

بازیکنان به هر سو

چون گله های آهو

مهتاب روشنی بخش

بر سینه ی زمین پخش

سر می کشید و می دید

در زیر سایه ی بید

می جست و خنده می کرد

بادش پرنده می کرد

می خواند سهره ی پیر

چون دانه های زنجیر

سرد و سیاه و سنگین

از سایه های رنگین

در روشنایی ماه

می بست بر نظر راه

از دور دیده می شد

با شب کشیده می شد

با اختران در هم

با قطره های شبنم

بر شاخه ی درختان

غمگین چو تیره بختان

لی لی کنان نسیمی

پر می شد از شمیمی

هر لظحه شاخ و برگی

شیون ز بیم مرگی

بازیکنان نگاهم

تنها چراغ راهم

انگشت شاخساری

در موجی از غباری

غلتید و پرپری زد

آهنگ دیگری زد

خاموش و سرفکنده

از جنبش پرنده

با سایه و سیاهی

جان می کند چو ماهی

تابید نور مهتاب

زد غوطه در دل آب

گنجشکی آرمیده

از روشنی رمیده

رخت سفر گرفته

سر زیر پر گرفته

او بود و همسفرها

مستانه بال و پرها

چون برق می پریدند

با سینه می دریدند

آن همرهان هشیار

افسانه های بسیار

سنگی ز یک فلاخن

بال پرنده ی من

در پنجه ی درختی

مسکن گرفت لختی

زان شاخه سرنگون شد

غلتید و غرق خون شد

دیگر نفس نمی زد

با صد هوس نمی زد

با اشک من درآمیخت

بر بال او فروریخت