شبح ، کم کم ، قدم آهسته تر کرد

صدای غرش بادی که برخاست

درختان ، سینه ها بر هم فشردند

گهی می تافت چشم یک ستاره

نسیم سرد و حزن آلود پاییز

درخت از درد می نالید و می خواند

شب مهتابرو ، خاموش و محزون

نم مهتاب ، با تاریکی خشک

فروغ ماه ، از لای درختان

چو بر دیوارهای کوچه می تافت

هوا از بسکه روشن بود و شفاف

نمایان بود پرواز فرشته

صدایی از بهم ساییدن بال

نسیم دلکشی از جنبش پر

هزاران تن از اشباح خیالی

خروس نیمه شب کز دور می خواند

به بام خانه ای در پیچ کوچه

چراغی در اتاق خانه می سوخت

شبح ، نزدیکتر آمد ، به در زد

به آهنگ صدا بیدار شد ماه

هیاهو در سکوت خانه گم شد

کسی از پشت در ، چیزی نپرسید

شبح ، لختی توقف کرد و آنگاه

صدای پایی از دهلیز برخاست

شبح ، با چابکی از کوچه بگریخت

سری از لای در ، در کوچه خم گشت

صدای کیست ؟ رعب انگیز و سنگین

چو باد شوخ و بازیگوش خندید

درون کوچه ی خاموش ، تنها

چو مرد درگشا ، در را فروبست