هان ، ای ونیز من

ای دختر خیال

چون از حریر نازک مهتاب های دور

پیراهن سپید عروسان به بر کنی

چون آسمان به سر نهدت نیمتاج ماه

وز غرفه ی کبود افق سر به در کنی

مانی به انتظار که از بام آسمان

پاشند بر تو پولک و نقل ستاره ها

آنگه ، من از دیار خود ایم به دیدنت

تا صبح را سلام دهیم از مناره ها

پندارم ای ونیز که می بینمت هنوز

از روی بام های سفالین سرخ فام

یاد آورم که در تو بگذشتست چون نسیم

آن روزهای گمشده ی بی نشان و نام

بر قبه های آبی و بر بام های سرخ

بر آبهای روشن دریای نیلگون

بر آن جزیره های تک افتاده ی کبود

بر یادگارهای پرکنده ی قرون

بر برج های زنگ که از آهن است و سنگ

بر زنگ ها که می شکند

دنگ دنگ دنگ

بر خنده های ریز و درخشان موج ها

بر چتر آفتابی خورشید رنگ رنگ

بر هر چه در فضای تو می ایدم به یاد

بینم نشانه هایی از آن روزهای دور

آن روزهای ساخته از نور و از بلور

اینک ، در آرزوی تو ، ای شهر نوعروس

آن روزها که در پی شب ها گریختند

آنها که چون شکوفه ی گیلاس های سرخ

در دامن نسیم گریزنده ریختند

یک یک فرا رسند ، نواخوان و پایکوب

با تاج شهریاری خورشید بی غروب