شب بیماری ام تا صبح پایید

همه شب سر به سر بیدار بودم

چراغم خفت ، شمع بسترم خفت

تو گویی ماه - مرغ آسمان - مرد

شمردم نرم نرمک لحظه ها را

فرورفتم سپس نومید و خاموش

شمردم اختران آسمان را

ولی دردا که یاد دیده ی او

ز بستر جستم و افروختم شمع

ولی شمع خیالم زودتر تافت

به رقص سایه روشن دوختم چشم

ولی شمع از نسیم نیمه شب مرد

چو پر شد جام چشمم از می خواب

به زنگش گوش دادم لحظه ای چند

نمی دانم ، خدایا ! صبح چون شد

تنم زین سخت جانی در عجب ماند

همه شب سر به سر بیدار بودم

شب بیماری ام تا صبح پایید