شب ، در آفاق تاریک مغرب

آسمان ها همه قیرگون بود

من ، هراسان در آن راه باریک

می دویدم چو مرغان وحشی

گاهی آهنگ پای سواری

بادی آشفته می آمد از دور

من زمانی نمی ماندم از راه

بوته ها ، سایه ها ، کوهساران

در دل تیرگی کلبه ای بود

پای تنها چراغی که می سوخت

لختی از شیشه دیدم درون را

ناگهان تک چراغی که می سوخت

لحظه ای ایستادم به تردید

گویی آن دم کسی در دلم گفت

در زدم - در گشودند و ناگاه

شیون ناشناسی که جان داد

کورمالان قدم پس نهادم

تا به خود آمدم ضربتی چند

خود ندانم کی از خواب جستم

در کنارم سری نو بریده