آهنگران پیر ، همه پتک ها به دست

چون اختران سرخ ، به تاریکی غروب

پتک گران به دست و دهان ها پر از خروش

روییده در دیار افق خوشه های خشم

پنداشتی غریو خدایان آسمان

بگرفته از فروغ شفق ، رنگ انتقام

پنداشتی که خشم فروخورده ی قرون

پنداشتی که شیون قربانیان جنگ

از سینه ها رسیده به لب ها سرود خشم

گفتی بر آستانه ی این شامگاه تلخ

در چشمشان طلیعه ی طوفانی شفق

فریادشان گسیخته در آسمان شهر

در هم شکسته است تو گویی سکوت مرگ

برقی دمیده از دل آفاق دوردست

خواند به پاس روز ظفر ، باد شامگاه

آهنگران پیر ، همه پتک ها به دست