گر از دیار خدایان آسمان بودم

ملال تلخ سفر می نشاندم از می عشق

چه شام ها که سر آمد چه روزها که گذشت

درین خیال خطا لحظه ها به غفلت رفت

چه شام ها که دل افسرده از تباهی عمر

به یاد آن همه شبها که رفت و بازنگشت

چه شام ها که هماهنگ با نشستن روز

در آن غروب گوارا که رنگ مستی داشت

در آن دو اشک که بر دامنم چکید وگذشت

به یک نظاره در آن قطره ها روان دیدم

به یاد آن همه شب ها و روزها که گریخت

امید گمشده چون کاروان رسید و گذشت

چو روز شب که دو اسبان کاروان بودند

چراغ عمر تو ، هر جا که هست ، روشن باد

ستارگان همه دانند و آسمان ها نیز

دریغ و درد ، کزین پیشتر ندانستم