سوت ترن به گوش رسد نیمه های شب

باد خنک ز مزرعه ها آورد به گوش

خواند نسیم نیمه شبان در خرابه ها

بر جاده ها فکنده چو غولان رهنشین

باد آورد ز ساحل دریا ، خفیف و محو

با وهم شب ، ترانه ی غوکان دوردست

چون رشته ی طناب سپیدی است راه ده

چشمک زنان ز پشت درختان ، ستاره ها

اید صدای دور نیی ، گرم و سوزناک

خیزد فروغ قرمزی از آتش شبان

از دورها ، صدای سگان خرابه گرد

پیچد در آن خموشی شب ، اضطراب و وهم

سو سو کند چراغی از آن دور ، روی کوه

در آب برکه ، تند شود قطعه قطعه ماه

بر روی برکه ، سایه ی نرم درخت ها

آهسته ایستادم و کردم نظر ز دور

وانگه به دور خویش نگه کردم از هراس

گویی فروغ ماه چو از بیشه می گذشت

در پیش دیده ، منظره ی دخمه های مرگ

غم بود و نور آبی مهتاب نیمه شب

اینجا سکوت و خاطره ها خفته بود و باد

کم کم ذهن ز خنده تهی کرده بود ماه

اندام بیشه در شمد نرم ماهتاب

در پای چشمه ای که مه اید در آن به رقص

من بودم و سکوت شب و سیل خاطرات

ناگه صدای همهمه ی باد نیمه شب

گفتی به یک نهیب سواران خشمگین

یا در فروغ ماه پریزادگان مست

یا رهزنان بیشه نشین ، های و هو کنان

یا راهبان پیر چو گرم دعا شدند

از آخرین مزار ، صدایی خفیف و خشک

اندام خالی شبحی ، لاغر و مخوف

پیراهنش سپید چو مهتاب نیمه شب

در نور ماه ، سایه ی او ، پیش پای او

در استخوان دست چپش ، دسته ی تبر

یک لحظه ایستاد و سپس بازوان گشود

وانگه تبر نهاد و دگر باره ایستاد

لختی در آن دمید و سپس از دهان گرفت

از هر لحد که چون در نقبی گشوده شد

آن نی نواز ، نغمه ی شوق آوری نواخت

گفتی درآمدند سپیدارهای پیر

یا جست و خیز پر هیجان فرشته هاست

یا رقص بومیان برهمن بود که شب

یا بزم مخفیانه ی پیران کاهن است

یا رقص صوفیانه ی اشباح و سایه هاست

من بی خبر ز خویشتن و بی خبر ز صبح

غافل که کوکب سحری چون نگین اشک

کم کم ترانه رفت به پایان و آن شبح

وانگه تبر به دست ، همان ضربه ها نواخت

انبوه مردگان همه خفتند در مزار

یک لحظه ماند آن شبح نی نواز و باز

سنگ لحد به سینه اش افتاد بی درنگ

گویی نه مرده بود ، نه غوغای مرده ها

مهتاب محو و بی رمق صبح ، ناگزیر

وان اختری که چشم به راه سپیده بود

در این میان ، سیاهی تاریک رهروی

چون گردباد کوچکی از راه دررسید

پیری خمیده بود و چراغی به دست داشت

آمد کنار قبری زانو زد و نشست

آغاز گریه کرد و چنان شد که از نخست

ده ، همچو خفته ای که ز خواب سحر پرد

شب مرده بود و نور سپید ستاره ها

از قلب ده ، صدای بلند اذان صبح

گنجشک ها ترانه سرودند با نسیم

آمیخت بانگ زنجره ها و کلاغ ها

نور لطیف صبحگهان سایه زد به کوه

پیر از کنار گور به پا خاست با چراغ

داد آسمان ز پنجره ی قرمز افق

گلرنگ شد فروغ مه آلود بامداد

پیر شکسته پشت روان شد به سوی ده