مسی به رنگ شفق بودم

زمان ، سیه شدنم آموخت

در امید زدم یک عمر

نه در گشاد و نه پاسخ داد

در دگر زدنم آموخت

چراغ سرخ

شقایق را

رفیق راه سفر کردم

به پیشواز سحر رفتم

سحر ، نیامدنم آموخت

کنون ، هوای سفر در سر

نشسته حلقه صفت بر در

به هیج سوی نمی رانم

حدیث خویش نمی دانم

خوشم به عقربه ی ساعت

که چیره می گذرد بر من

درون آینه ها پیری است

که خیره می نگرد در من

که

خیره می نگرد در من