درخت معجزه خشکیده ست

و کیمیای زمان ، آتش نبوت را

بدل به خون و طلا کرده ست

و رنگ خون و طلا ، بوی کشتزاران را

زیاد بدبده

های ترانه خوان برده ست

و آفتاب ، مسیحای روشنایی نیست

و ابرها همه آبستن زمستانند

و جوی ها همه در سیر بی تفاوت خویش

به رودخانه ی بی آفتاب می ریزند

و کوچه ها همه در رفتن مداومشان

به نا امیدی بن بست ها یقین دارند

پرنده ها دیگر از گوشت نیستند

پرنده ها همه از وحشتند و از پولاد

و فضله هاشان از آفت است و از آتش

اگر به شهر فرو ریزد

دهان به قهقهه ی مرگ می گشاید شهر

و در فضایش ، چتری سیاه می روید

و مادرانش ، فرزند کور می زایند

و دخترانش ، گیسو به خاک می ریزند

و عابرانش ، در نور تند

می سوزند

و پوست هاشان ، از دوش اسکلت هاشان

فراخ تر ز شنل ها به زیر می افتد

و نقش سایه ی آنان به سنگ می ماند

اگر به دشت فرود آید

جنین گندم در بطن خاک می گندد

و تخم میوه بدل می شود به دانه ی زهذ

و گل به یاد نمی آورد که سبزه کجاست

اگر

در آب فروافتد

نژاد ماهی ، راهی به خاک می جوید

و خاک ، دایه ی نامهربانتر از دریاست

زمین ، سقوطش را هر شب به خواب می بیند

و بیم مردن ، عشق بزرگ آدم را

به عقل مور بدل کرده ست

که زندگی را در زیر خاک می جوید

و خانه هایی در زیر خاک می سازد

چه

روزگار غریبی

برادری ، سختی بیش نیست

و معنی لغت آشتی ، شبیخون است

پسر به خون پدرتشنه ست

و رودها همه از لاشه ها گرانبارند

و دام ماهی صیادها پر از خون است

پیام دست ، نوازش نیست

و پنجه های جوان ، دیگر

به روی ساقه ی نالان نی نمی لغزند

به روی لوله ی سرد تفنگ می لغزند

و آنکه سایه ی دیوار ، خوابگاهش بود

به خشت سینه ی دیوار می فشارد پشت

و برق خنده ی تیر

نگاه خیره ی او را جواب می گوید

و او ، دوباره در آغوش سایه می خوابد

چه روزگار غریبی

سحر ، پیمبر اندوه است

و شب ، مفسر

نومیدی

و روشنایی در فکر رهنمایی نیست

شعاع آینه ها ، چشم کاکلی ها را

به سوی کوری جاوید رهنمون شده است

و مرد مار گزیده

ز ریسمان سیاه و سفید می ترسد

که ریسمان ، مار است و مار ، رشته ی دار

و دار ، نقطه ی اوجی است

که آسمان را با ریسمان گره

زده است

و آسمان ، همه در خواب ودار ، بیدار است

کسی به فکر رهایی نیست

دریچه های جهان ، بسته ست

و چشم ها همه از روشنی هراسانند

زمین ، شکوه کریمانیه ی بهارش را

ز شاخ و برگ درختان دریغ می دارد

و آسمان ، شب صاف ستارگانش را

نثار خاک دگر

کرده ست

ایا سروش سحرگاهان

تو روشنی را جاری کن

تو با درختان ، غمخوار و مهربان می باش

تو رودها را جرأت ده

که دل به گرمی خورشید ، بسپرند

تو کوچه ها را همت ده

که از سیاهی بن بست بگذرند

تو قلب ها را چندان بزرگواری بخش

که تا چراغ حقیقت را

دوباره در شب ناباوری برافروزند

تو دست ها را آن مایه هوشیاری بخش

که دوستی را از برگ ها بیاموزند

تو ، ای نسیم ، نسیم ای نسیم بخشایش

به ما بوز که گنهکاریم

به ما بوز که گرفتاریم