جیغ چلچله‌ها

جیغ چلچله‌ها در صبحگاه مرا آزار می‌دهند.

امروز آن‌ها آوازِ آخرین صبحِ مرا می‌خوانند.

دیرگاهی‌ست جسمم کنار توست،

اشک‌هایم را ببین من مرده‌ام،

محمد صادقی

خبیث

ببار و این دنیای کثیف را بشوی،

این بیابان را هیچ چیز نمی‌تواند نجات دهد.

"بیا، ای شیطان؛ که این جهان به تو ارزانی شده است.¹"

بوی گندِ اجسادِ آرزوهایم

سرگردان به دنبال کلمه‌ای سیاه،

برای توصیف دردهای سیاه،

در آن سوی تاریکی چیزی می‌بینم،

شعله‌ای تاریک با زبانه‌های سیاه،

گفتمش چیستی ای سیاه در این سرای سیاه،

شما یادتان نیست

ماه همچو یک مهتابی سوخته می‌تابید

آسمان همچو چهره‌ی پسرک غرق شده‌ای که

با بی رحمی امواج دریا او را بلعیده بودند

بشکه های باروت، همچو دانه‌های برف

سروِ خودپسند

صدای جرقه‌ی آبیِ کبریت

آرامشِ درختِ سروِ کهن سالِ خودپسند را

در سکوتِ ماهِ شبِ چهارده برهم زد

همچو مه

رقص کنان خواهم آمد در این مه

باز کن بازوانت را همچو درختان وحشی

که احاطه خواهم کرد تورا

که در آغوش خواهم فشرد تورا

دلالان عشق

من اینجا هستم، در کنار تنهایی‌ام

دست بجنبانید و بسرایید

~محمد صادقی ١۸ / فروردین / ۱۴۰۲

سحر جانم

امروز ۲۳ فروردین ماه ۱۴۰۲. محمد صادقی.

باشد که به یاد گار بماند.

باد زوزه کشان خانه‌ها را شلاق میزند

بارانِ غَضَب شیشه‌ها را درهم می‌کوبد

در عَجَبم که به پیشوازِ تنهاییم آمده‌اند

یا که آوازه‌ی تنهاییم را جار می‌زنند

شلاق بزن زوزه بکش غیظ بنما

که هرچه کنی در این وادی هرز

مطرود

حراجِ کُلّ ِ وجودِ منفور،

مزایده‌ی درفش ِ شایستگی،

عملِ شَنیعِ استنطاقِ اِستِظهار،

بی اصالت

که همانا همان شَیهِه زنِ بی‌اَصالَتی،

پاک‌نژادی از وَراءِ دیارِ جابَلقائی،

ساکنِ صومعه‌ی آلِ زایمری،

که گماشته‌اند گُندِ گَندِت را،

غاوشَنگ مرا بیابید که او،

گاوِ مُنحَطّ ِ پیشانی سفید است.

دلارام

قلم به دست می‌گیرم و بارِ دِگر،

پری‌زادِ سیاه پوشِ اشعارم به سراغم می‌آید.

همچو موهای موّاجِ پریشانِ دلارامم،

همچو گام‌های سنگین در بینِ سایه‌ها،

همچو اثری هنری که فهمیدنش بر هر کسی ممکن نباشد،

همچو دفترِ خیالِ پاره پاره‌ام که هر صفحه‌اش در زباله‌دانِ خیالِ کسِ دیگری جامانده‌ است.

mrsmile

شعرها (11)

محتواها (0)