دانۀ غم

دانۀ غم های او با اشک من گشته نهال

حال هم با ریشه اش گلدان جانم را شکست...

محمدمهدی پاسبان

با شب پره از روشنی روز مزن دم

آنها همه از ریشه به انکار طلوع اند...

گهگاه هم ره کج کن و سوی من بیچاره آ

شاید که این ویرانه دل رویت بدید آباد گشت

وقتی که بیماری من سرمنشأش چشمان توست

حاشا اگر درمان کنم این درد خوش سودای خویش

عشق یعنی در میان ازدحام جمعیت

دیده اش با دیدگانت خیره و ممتد شود

تیزی دندان شعرم عاجز از وا کردن است

بس که بند زلف یارم درهم و پیچیده بود

حدیث یار میگویم به گوش باد تا شاید

که این نیرو برد رازم به قلب بی نفوذ او

خورشید عالم میکشد رخت سیه بر روی خود

وان دم که خورشید رخت بر من کند تابندگی

در میان خلوت شب های تاریک دلم

عطر آن معشوقه ام مستانه غوغا میکند

دوستان گویند کی آیی برون

زین همه افکار پوشالی آن معشوقه ات

من هم آرم دم به دم پاسخ بر این دیوانه ها

بی زبان را گفتن از طعم عسل بیهوده است...

از میان آسمان های بلند این دیار

من به کنج محبس قلب تو عادت کرده ام.

من که آخر میشوم پروانه ای در این دیار

پس چه باکی من کنم از پیله های روزگار.