پیر آمد خانهٔ او را بدید

امتحان کرد آن نکو اندیش را

گفت تا نور اندر آید زین طریق

تا ازین ره بشنوی بانگ نماز

تا بیابد خضر وقت خود کسی

دید در وی فر و گفتار رجال

همچو پیلی دیده هندستان به خواب

چون گشاید آن نبیند ای عجب

دل درون خواب روزن می شود

عارفست او خاک او در دیده کش

یافتش درویش و هم صاحب عیال

رخت غربت را کجا خواهی کشید

گفت هین با خود چه داری زاد ره

نک ببسته سخت بر گوشهٔ ردیست

وین نکوتر از طواف حج شمار

دان که حج کردی و حاصل شد مراد

صاف گشتی بر صفا بشتافتی

که مرا بر بیت خود بگزیده است

خلقت من نیز خانهٔ سر اوست

واندرین خانه به جز آن حی نرفت

گرد کعبهٔ صدق بر گردیده ای

تا نپنداری که حق از من جداست

تا ببینی نور حق اندر بشر

همچو زرین حلقه اش در گوش داشت

منتهی در منتها آخر رسید