پس فقیر آن شیخ را احوال گفت

مر سؤال شیخ را داد او جواب

آن جوابات سؤالات کلیم

گشت مشکلهاش حل وافزون ز یاد

از خضر درویش هم میراث داشت

گفت راه اوسط ارچه حکمتست

آب جو نسبت باشتر هست کم

هر که را باشد وظیفه چار نان

ور خورد هر چار دور از اوسط است

هر که او را اشتها ده نان بود

چون مرا پنجاه نان هست اشتها

تو بده رکعت نماز آیی ملول

آن یکی تا کعبه حافی می رود

آن یکی در پاک بازی جان بداد

این وسط در با نهایت می رود

اول و آخر بباید تا در آن

بی نهایت چون ندارد دو طرف

اول و آخر نشانش کس نداد

هفت دریا گر شود کلی مداد

باغ و بیشه گر بود یکسر قلم

آن همه حبر و قلم فانی شود

حالت من خواب را ماند گهی

چشم من خفته دلم بیدار دان

گفت پیغامبر که عینای تنام

چشم تو بیدار و دل خفته بخواب

مر دلم را پنج حس دیگرست

تو ز ضعف خود مکن در من نگاه

بر تو زندان بر من آن زندان چو باغ

پای تو در گل مرا گل گشته گل

در زمینم با تو ساکن در محل

همنشینت من نیم سایهٔ منست

زانک من ز اندیشه ها بگذشته ام

حاکم اندیشه ام محکوم نی

جمله خلقان سخرهٔ اندیشه اند

قاصدا خود را باندیشه دهم

من چو مرغ اوجم اندیشه مگس

قاصدا زیر آیم از اوج بلند

چون ملالم گیرد از سفلی صفات

پر من رستست هم از ذات خویش

جعفر طیار را پر جاریه ست

نزد آنک لم یذق دعویست این

لاف و دعوی باشد این پیش غراب

چونک در تو می شود لقمه گهر

شیخ روزی بهر دفع سؤ ظن

گوهر معقول را محسوس کرد

چونک در معده شود پاکت پلید

هر که در وی لقمه شد نور جلال