آن یکی می شد به ره سوی دکان

پای او می سوخت از تعجیل و راه

رو به یک زن کرد و گفت ای مستهان

رو بدو کرد آن زن و گفت ای امین

بین که با بسیاری ما بر بساط

در لواطه می فتید از قحط زن

تو مبین این واقعات روزگار

تو مبین تحشیر روزی و معاش

بین که با این جمله تلخیهای او

رحمتی دان امتحان تلخ را

آن براهیم از تلف نگریخت و ماند

آن نسوزد وین بسوزد ای عجب