باز گرد و قصهٔ رنجور گو

نبض او بگرفت و واقف شد ز حال

گفت هر چت دل بخواهد آن بکن

هرچه خواهد خاطر تو وا مگیر

صبر و پرهیز این مرض را دان زیان

این چنین رنجور را گفت ای عمو

گفت رو هین خیر بادت جان عم

بر مراد دل همی گشت او بر آب

بر لب جو صوفیی بنشسته بود

او قفااش دید چون تخییلیی

بر قفای صوفی حمزه پرست

کارزو را گر نرانم تا رود

سیلیش اندر برم در معرکه

تهلکه ست این صبر و پرهیز ای فلان

چون زدش سیلی برآمد یک طراق

خواست صوفی تا دو سه مشتش زند

خلق رنجور دق و بیچاره اند

جمله در ایذای بی جرمان حریص

ای زننده بی گناهان را قفا

ای هوا را طب خود پنداشته

بر تو خندید آنک گفتت این دواست

که خورید این دانه او دو مستعین

اوش لغزانید و او را زد قفا

اوش لغزانید سخت اندر زلق

کوه بود آدم اگر پر مار شد

تو که تریاقی نداری ذره ای

آن توکل کو خلیلانه ترا

تا نبرد تیغت اسمعیل را

گر سعیدی از مناره اوفتید

چون یقینت نیست آن بخت ای حسن

زین مناره صد هزاران هم چو عاد

سرنگون افتادگان را زین منار

تو رسن بازی نمیدانی یقین

پر مساز از کاغذ و از که مپر

گرچه آن صوفی پر آتش شد ز خشم

اول صف بر کسی ماندم به کام

حبذا دو چشم پایان بین راد

آن ز پایان دید احمد بود کو

دید عرش و کرسی و جنات را

گر همی خواهی سلامت از ضرر

تا عدمها ار ببینی جمله هست

این ببین باری که هر کش عقل هست

در گدایی طالب جودی که نیست

در مزارع طالب دخلی که نیست

در مدارس طالب علمی که نیست

هستها را سوی پس افکنده اند

زانک کان و مخزن صنع خدا

پیش ازین رمزی بگفتستیم ازین

گفته شد که هر صناعت گر که رست

جست بنا موضعی ناساخته

جست سقا کوزای کش آب نیست

وقت صید اندر عدم بد حمله شان

چون امیدت لاست زو پرهیز چیست

چون انیس طمع تو آن نیستیست

گر انیس لا نه ای ای جان به سر

زانک داری جمله دل برکنده ای

پس گریز از چیست زین بحر مراد

از چه نام برگ را کردی تو مرگ

هر دو چشمت بست سحر صنعتش

در خیال او ز مکر کردگار

لاجرم چه را پناهی ساختست

اینچ گفتم از غلطهات ای عزیز