آن چنان که کاروانی می رسید

آن یکی گفت اندرین برد العجوز

بانگ آمد نه بینداز از برون

هم برون افکن هر آنچ افکندنیست

بد هلال استاددل جان روشنی

سایسی کردی در آخر آن غلام

آن امیر از حال بنده بی خبر

آب و گل می دید و در وی گنج نه

رنگ طین پیدا و نور دین نهان

آن مناره دید و در وی مرغ نی

وان دوم می دید مرغی پرزنی

وانک او ینظر به نور الله بود

گفت آخر چشم سوی موی نه

آن یکی گل دید نقشین دو وحل

تن مناره علم و طاعت هم چو مرغ

مرد اوسط مرغ بینست او و بس

موی آن نور نیست پنهان آن مرغ

علم او از جان او جوشد مدام