ای مبدل کرده خاکی را به زر

کار تو تبدیل اعیان و عطا

سهو و نسیان را مبدل کن به علم

ای که خاک شوره را تو نان کنی

ای که جان خیره را رهبر کنی

می کنی جزو زمین را آسمان

هر که سازد زین جهان آب حیات

دیدهٔ دل کو به گردون بنگریست

قلب اعیانست و اکسیری محیط

تو از آن روزی که در هست آمدی

گر بر آن حالت ترا بودی بقا

از مبدل هستی اول نماند

هم چنین تا صد هزاران هستها

از مبدل بین وسایط را بمان

واسطه هر جا فزون شد وصل جست

از سبب دانی شود کم حیرتت

این بقاها از فناها یافتی

زان فناها چه زیان بودت که تا

چون دوم از اولینت بهترست

صد هزاران حشر دیدی ای عنود

از جماد بی خبر سوی نما

باز سوی عقل و تمییزات خوش

تا لب بحر این نشان پایهاست

زانک منزلهای خشکی ز احتیاط

باز منزلهای دریا در وقوف

نیست پیدا آن مراحل را سنام

هست صد چندان میان منزلین

در فناها این بقاها دیده ای

هین بده ای زاغ این جان باز باش

تازه می گیر و کهن را می سپار

گر نباشی نخل وار ایثار کن

کهنه و گندیده و پوسیده را

آنک نو دید او خریدار تو نیست

هر کجا باشند جوق مرغ کور

تا فزاید کوری از شورابها

اهل دنیا زان سبب اعمی دل اند

شور می ده کور می خر در جهان

با چنین حالت بقا خواهی و یاد

در سیاهی زنگی زان آسوده است

آنک روزی شاهد و خوش رو بود

مرغ پرنده چو ماند در زمین

مرغ خانه بر زمین خوش می رود

زآنک او از اصل بی پرواز بود