152
بخش ۱۲ - عرضه کردن مصطفی علیه السلام شهادت را بر مهمان خویش
این سخن پایان ندارد مصطفی
عرضه کرد ایمان و پذرفت آن فتی
آن شهادت را که فرخ بوده است
بندهای بسته را بگشوده است
گشت مؤمن گفت او را مصطفی
که امشبان هم باش تو مهمان ما
گفت والله تا ابد ضیف توم
هر کجا باشم بهر جا که روم
زنده کرده و معتق و دربان تو
این جهان و آن جهان بر خوان تو
هر که بگزیند جزین بگزیده خوان
عاقبت درد گلویش ز استخوان
هر که سوی خوان غیر تو رود
دیو با او دان که هم کاسه بود
هر که از همسایگی تو رود
دیو بی شکی که همسایه ش شود
ور رود بی تو سفر او دوردست
دیو بد همراه و هم سفرهٔ ویست
ور نشیند بر سر اسپ شریف
حاسد ماهست دیو او را ردیف
ور بچه گیرد ازو شهناز او
دیو در نسلش بود انباز او
در نبی شارکهم گفتست حق
هم در اموال و در اولاد ای شفق
گفت پیغامبر ز غیب این را جلی
در مقالات نوادر با علی
یا رسول الله رسالت را تمام
تو نمودی هم چو شمس بی غمام
این که تو کردی دو صد مادر نکرد
عیسی از افسونش با عازر نکرد
از تو جانم از اجل نک جان ببرد
عازر ار شد زنده زان دم باز مرد
گشت مهمان رسول آن شب عرب
شیر یک بز نیمه خورد و بست لب
کرد الحاحش بخور شیر و رقاق
گفت گشتم سیر والله بی نفاق
این تکلف نیست نی ناموس و فن
سیرتر گشتم از آنک دوش من
در عجب ماندند جمله اهل بیت
پر شد این قندیل زین یک قطره زیت
آنچ قوت مرغ بابیلی بود
سیری معدهٔ چنین پیلی شود
فجفجه افتاد اندر مرد و زن
قدر پشه می خورد آن پیل تن
حرص و وهم کافری سرزیر شد
اژدها از قوت موری سیر شد
آن گدا چشمی کفر از وی برفت
لوت ایمانیش لمتر کرد و زفت
آنک از جوع البقر او می طپید
هم چو مریم میوهٔ جنت بدید
میوهٔ جنت سوی چشمش شتافت
معدهٔ چون دوزخش آرام یافت
ذات ایمان نعمت و لوتیست هول
ای قناعت کرده از ایمان به قول