گفت روبه صاف ما را درد نیست

این همه وهم توست ای ساده دل

از خیال زشت خود منگر به من

ظن نیکو بر بر اخوان صفا

این خیال و وهم بد چون شد پدید

مشفقی گر کرد جور و امتحان

خصاه من بدرگ نبودم زشت اسم

ور بدی بد آن سگالش قدرا

عالم وهم و خیال طمع و بیم

نقشهای این خیال نقش بند

گفت هذا ربی ابراهیم راد

ذکر کوکب را چنین تاویل گفت

عالم وهم و خیال چشم بند

تا که هذا ربی آمد قال او

غرق گشته عقلهای چون جبال

کوهها را هست زین طوفان فضوح

زین خیال ره زن راه یقین

مرد ایقان رست از وهم و خیال

وآنک نور عمرش نبود سند

صد هزاران کشتی با هول و سهم

کمترین فرعون چست فیلسوف

کس نداند روسپی زن کیست آن

چون ترا وهم تو دارد خیره سر

عاجزم من از منی خویشتن

بی من و مایی همی جویم به جان

هر که بی من شد همه من ها خود اوست

آینه بی نقش شد یابد بها