شه حسام الدین که نور انجمست

این ضیاء الحق حسام الدین راد

گر نبودی خلق محجوب و کثیف

در مدیحت داد معنی دادمی

لیک لقمهٔ باز آن صعوه نیست

مدح تو حیفست با زندانیان

شرح تو غبنست با اهل جهان

مدح تعریفست در تخریق حجاب

مادح خورشید مداح خودست

ذم خورشید جهان ذم خودست

تو ببخشا بر کسی کاندر جهان

تو اندش پوشید هیچ از دیده ها

یا ز نور بی حدش توانند کاست

هر کسی کو حاسد کیهان بود

قدر تو بگذشت از درک عقول

گر چه عاجز آمد این عقل از بیان

ان شیئا کله لا یدرک

گر نتانی خورد طوفان سحاب

راز را گر می نیاری در میان

نطقها نسبت به تو قشرست لیک

آسمان نسبت به عرش آمد فرود

من بگویم وصف تو تا ره برند

نور حقی و به حق جذاب جان

شرط تعظیمست تا این نور خوش

نور یابد مستعد تیزگوش

سست چشمانی که شب جولان کنند

نکته های مشکل باریک شد

تا بر آراید هنر را تار و پود

هم چو نخلی برنیارد شاخها

چار وصفست این بشر را دل فشار