121
بخش ۶۳ - در جامهٔ خواب افتادن استاد و نالیدن او از وهم رنجوری
جامه خواب آورد و گسترد آن عجوز
گفت امکان نه و باطن پر ز سوز
گر بگویم متهم دارد مرا
ور نگویم جد شود این ماجرا
فال بد رنجور گرداند همی
آدمی را که نبودستش غمی
قول پیغامبر قبوله یفرض
ان تمارضتم لدینا تمرضوا
گر بگویم او خیالی بر زند
فعل دارد زن که خلوت می کند
مر مرا از خانه بیرون می کند
بهر فسقی فعل و افسون می کند
جامه خوابش کرد و استاد اوفتاد
آه آه و ناله از وی می بزاد
کودکان آنجا نشستند و نهان
درس می خواندند با صد اندهان
کین همه کردیم و ما زندانییم
بد بنایی بود ما بد بانییم