114
بخش ۲۲۰ - آگاه شدن پیغامبر علیه السلام از طعن ایشان بر شماتت او
گرچه نشنید آن موکل آن سخن
رفت در گوشی که آن بد من لدن
بوی پیراهان یوسف را ندید
آنک حافظ بود و یعقوبش کشید
آن شیاطین بر عنان آسمان
نشنوند آن سر لوح غیب دان
آن محمد خفته و تکیه زده
آمده سر گرد او گردان شده
او خورد حلوا که روزیشست باز
آن نه کانگشتان او باشد دراز
نجم ثاقب گشته حارس دیوران
که بهل دزدی ز احمد سر ستان
ای دویده سوی دکان از پگاه
هین به مسجد رو بجو رزق اله
پس رسول آن گفتشان را فهم کرد
گفت آن خنده نبودم از نبرد
مرده اند ایشان و پوسیدهٔ فنا
مرده کشتن نیست مردی پیش ما
خود کیند ایشان که مه گردد شکاف
چونک من پا بفشرم اندر مصاف
آنگهی کآزاد بودیت و مکین
مر شما را بسته می دیدم چنین
ای بنازیده به ملک و خاندان
نزد عاقل اشتری بر ناودان
نقش تن را تا فتاد از بام طشت
پیش چشمم کل آت آت گشت
بنگرم در غوره می بینم عیان
بنگرم در نیست شی بینم عیان
بنگرم سر عالمی بینم نهان
آدم و حوا نرسته از جهان
مر شما را وقت ذرات الست
دیده ام پا بسته و منکوس و پست
از حدوث آسمان بی عمد
آنچ دانسته بدم افزون نشد
من شما را سرنگون می دیده ام
پیش از آن کز آب و گل بالیده ام
نو ندیدم تا کنم شادی بدان
این همی دیدم در آن اقبالتان
بستهٔ قهر خفی وانگه چه قهر
قند می خوردید و در وی درج زهر
این چنین قندی پر از زهر ار عدو
خوش بنوشد چت حسد آید برو
با نشاط آن زهر می کردید نوش
مرگتان خفیه گرفته هر دو گوش
من نمی کردم غزا از بهر آن
تا ظفر یابم فرو گیرم جهان
کین جهان جیفه ست و مردار و رخیص
بر چنین مردار چون باشم حریص
سگ نیم تا پرچم مرده کنم
عیسی ام آیم که تا زنده ش کنم
زان همی کردم صفوف جنگ چاک
تا رهانم مر شما را از هلاک
زان نمی برم گلوهای بشر
تا مرا باشد کر و فر و حشر
زان همی برم گلویی چند تا
زان گلوها عالمی یابد رها
که شما پروانه وار از جهل خویش
پیش آتش می کنید این حمله کیش
من همی رانم شما را همچو مست
از در افتادن در آتش با دو دست
آنک خود را فتحها پنداشتید
تخم منحوسی خود می کاشتید
یکدگر را جد جد می خواندید
سوی اژدرها فرس می راندید
قهر می کردید و اندر عین قهر
خود شما مقهور قهر شیر دهر