بخش ۲۱۴ - منجذب شدن جان نیز به عالم ارواح و تقاضای او و میل او به مقر خود و منقطع شدن از اجزای اجسام کی هم کندهٔ پای باز روح اند
106
بخش ۲۱۴ - منجذب شدن جان نیز به عالم ارواح و تقاضای او و میل او به مقر خود و منقطع شدن از اجزای اجسام کی هم کندهٔ پای باز روح اند
گوید ای اجزای پست فرشیم
غربت من تلختر من عرشیم
میل تن در سبزه و آب روان
زان بود که اصل او آمد از آن
میل جان اندر حیات و در حی است
زانک جان لامکان اصل وی است
میل جان در حکمتست و در علوم
میل تن در باغ و راغست و کروم
میل جان اندر ترقی و شرف
میل تن در کسب و اسباب علف
میل و عشق آن شرف هم سوی جان
زین یحب را و یحبون را بدان
حاصل آنک هر که او طالب بود
جان مطلوبش درو راغب بود
گر بگویم شرح این بی حد شود
مثنوی هشتاد تا کاغذ شود
آدمی حیوان نباتی و جماد
هر مرادی عاشق هر بی مراد
بی مرادان بر مرادی می تنند
و آن مرادان جذب ایشان می کنند
لیک میل عاشقان لاغر کند
میل معشوقان خوش و خوش فر کند
عشق معشوقان دو رخ افروخته
عشق عاشق جان او را سوخته
کهربا عاشق به شکل بی نیاز
کاه می کوشد در آن راه دراز
این رها کن عشق آن تشنه دهان
تافت اندر سینهٔ صدر جهان
دود آن عشق و غم آتش کده
رفته در مخدوم او مشفق شده
لیکش از ناموس و بوش و آب رو
شرم می آمد که وا جوید ازو
رحمتش مشتاق آن مسکین شده
سلطنت زین لطف مانع آمده
عقل حیران کین عجب او را کشید
یا کشش زان سو بدینجانب رسید
ترک جلدی کن کزین ناواقفی
لب ببند الله اعلم بالخفی
این سخن را بعد ازین مدفون کنم
آن کشنده می کشد من چون کنم
کیست آن کت می کشد ای معتنی
آنک می نگذاردت کین دم زنی
صد عزیمت می کنی بهر سفر
می کشاند مر ترا جای دگر
زان بگرداند به هر سو آن لگام
تا خبر یابد ز فارس اسپ خام
اسپ زیرکسار زان نیکو پیست
کو همی داند که فارس بر ویست
او دلت را بر دو صد سودا ببست
بی مرادت کرد پس دل را شکست
چون شکست او بال آن رای نخست
چون نشد هستی بال اشکن درست
چون قضایش حبل تدبیرت سکست
چون نشد بر تو قضای آن درست