گفت خرگوش الامان عذریم هست

گفت چه عذر ای قصور ابلهان

مرغ بی وقتی سرت باید برید

عذر احمق بتر از جرمش بود

عذرت ای خرگوش از دانش تهی

گفت ای شه ناکسی را کس شمار

خاص از بهر زکات جاه خود

بحر کو آبی به هر جو می دهد

کم نخواهد گشت دریا زین کرم

گفت دارم من کرم بر جای او

گفت بشنو گر نباشم جای لطف

من بوقت چاشت در راه آمدم

با من از بهر تو خرگوشی دگر

شیری اندر راه قصد بنده کرد

گفتمش ما بنده شاهنشهیم

گفت شاهنشه کی باشد شرم دار

هم ترا و هم شهت را بر درم

گفتمش بگذار تا بار دگر

گفت همره را گرو نه پیش من

لابه کردیمش بسی سودی نکرد

یارم از زفتی دو چندان بد که من

بعد ازین زان شیر این ره بسته شد

از وظیفه بعد ازین اومید بر

گر وظیفه بایدت ره پاک کن