مکر را با خویشتن تقریر کرد

تا به گوش شیر گوید یک دو راز

تا چه با پهناست این دریای عقل

می دود چون کاسه ها بر روی آب

چونک پر شد طشت در وی غرق گشت

صورت ما موج یا از وی نمی

زان وسیلت بحر دور اندازدش

تا نبیند تیر دورانداز را

می دواند اسپ خود در راه تیز

و اسپ خود او را کشان کرده چو باد

هر طرف پرسان و جویان در بدر

این که زیر ران تست ای خواجه چیست

با خود آی ای شهسوار اسپ جو

چون شکم پر آب و لب خشکی چو خم

تا نبینی پیش ازین سه نور را

شد ز نور آن رنگها روپوش تو

پس بدیدی دید رنگ از نور بود

همچنین رنگ خیال اندرون

واندرون از عکس انوار علا

نور چشم از نور دلها حاصلست

کو ز نور عقل و حس پاک و جداست

پس به ضد نور پیدا شد ترا

وین به ضد نور دانی بی درنگ

تا بدین ضد خوش دلی آید پدید

چونک حق را نیست ضد پنهان بود

ضد به ضد پیدا بود چون روم و زنگ

ضد ضد را می نماید در صدور

تا به ضد او را توان پیدا نمود

و هو یدرک بین تو از موسی و که

یا چو آواز و سخن ز اندیشه دان

تو ندانی بحر اندیشه کجاست

بحر آن دانی که باشد هم شریف

از سخن و آواز او صورت بساخت

موج خود را باز اندر بحر برد

باز شد که انا الیه راجعون

مصطفی فرمود دنیا ساعتیست

در هوا کی پاید آید تا خدا

بی خبر از نو شدن اندر بقا

مستمری می نماید در جسد

چون شرر کش تیز جنبانی بدست

در نظر آتش نماید بس دراز

می نماید سرعت انگیزی صنع

نک حسام الدین که سامی نامه ایست