یک امیری زان امیران پیش رفت

گفت اینک نایب آن مرد من

اینک این طومار برهان منست

آن امیر دیگر آمد از کمین

از بغل او نیز طوماری نمود

آن امیران دگر یک یک قطار

هر یکی را تیغ و طوماری به دست

صد هزاران مرد ترسا کشته شد

خون روان شد همچو سیل از چپ و راست

تخمهای فتنه ها کو کشته بود

جوزها بشکست و آن کان مغز داشت

کشتن و مردن که بر نقش تنست

آنچ شیرینست او شد ناردانگ

آنچ با معنیست خود پیدا شود

رو بمعنی کوش ای صورت پرست

همنشین اهل معنی باش تا

جان بی معنی درین تن بی خلاف

تا غلاف اندر بود باقیمتست

تیغ چوبین را مبر در کارزار

گر بود چوبین برو دیگر طلب

تیغ در زرادخانهٔ اولیاست

جمله دانایان همین گفته همین

گر اناری می خری خندان بخر

ای مبارک خنده اش کو از دهان

نامبارک خندهٔ آن لاله بود

نار خندان باغ را خندان کند

گر تو سنگ صخره و مرمر شوی

مهر پاکان درمیان جان نشان

کوی نومیدی مرو اومیدهاست

دل ترا در کوی اهل دل کشد

هین غذای دل بده از همدلی