زید را اکنون نیابی کو گریخت

تو که باشی زید هم خود را نیافت

نه ازو نقشی بیابی نه نشان

شد حواس و نطق بابایان ما

حسها و عقلهاشان در درون

چون بیاید صبح وقت بار شد

بیهشان را وا دهد حق هوشها

پای کوبان دست افشان در ثنا

آن جلود و آن عظام ریخته

حمله آرند از عدم سوی وجود

سر چه می پیچی کنی نادیده ای

در عدم افشرده بودی پای خویش

می نبینی صنع ربانیت را

تا کشیدت اندرین انواع حال

آن عدم او را هماره بنده است

دیو می سازد جفان کالجواب

خویش را بین چون همی لرزی ز بیم

ور تو دست اندر مناصب می زنی

هرچه جز عشق خدای احسنست

چیست جان کندن سوی مرگ آمدن

خلق را دو دیده در خاک و ممات

جهد کن تا صد گمان گردد نود

در شب تاریک جوی آن روز را

در شب بدرنگ بس نیکی بود

سر ز خفتن کی توان برداشتن

خواب مرده لقمه مرده یار شد

تو نمی دانی که خصمانت کیند

نار خصم آب و فرزندان اوست

آب آتش را کشد زیرا که او

بعد از آن این نار نار شهوتست

نار بیرونی به آبی بفسرد

نار شهوت می نیارامد بب

نار شهوت را چه چاره نور دین

چه کشد این نار را نور خدا

تا ز نار نفس چون نمرود تو

شهوت ناری براندن کم نشد

تا که هیزم می نهی بر آتشی

چونک هیزم باز گیری نار مرد

کی سیه گردد ز آتش روی خوب