دل بدو دادند ترسایان تمام

در درون سینه مهرش کاشتند

او بسر دجال یک چشم لعین

صد هزاران دام و دانه ست ای خدا

دم بدم ما بستهٔ دام نویم

می رهانی هر دمی ما را و باز

ما درین انبار گندم می کنیم

می نیندیشیم آخر ما بهوش

موش تا انبار ما حفره زدست

اول ای جان دفع شر موش کن

بشنو از اخبار آن صدر الصدور

گر نه موشی دزد در انبار ماست

ریزه ریزه صدق هر روزه چرا

بس ستارهٔ آتش از آهن جهید

لیک در ظلمت یکی دزدی نهان

می کشد استارگان را یک به یک

گر هزاران دام باشد در قدم

چون عنایاتت بود با ما مقیم

هر شبی از دام تن ارواح را

می رهند ارواح هر شب زین قفس

شب ز زندان بی خبر زندانیان

نه غم و اندیشهٔ سود و زیان

حال عارف این بود بی خواب هم

خفته از احوال دنیا روز و شب

آنک او پنجه نبیند در رقم

شمه ای زین حال عارف وا نمود

رفته در صحرای بی چون جانشان

وز صفیری باز دام اندر کشی

چونک نور صبحدم سر بر زند

فالق الاصباح اسرافیل وار

روحهای منبسط را تن کند

اسپ جانها را کند عاری ز زین

لیک بهر آنک روز آیند باز

تا که روزش واکشد زان مرغزار

کاش چون اصحاب کهف این روح را

تا ازین طوفان بیداری و هوش

ای بسی اصحاب کهف اندر جهان

یار با او غار با او در سرود