بشنو این نی چون شکایت می کند

کز نیستان تا مرا ببریده اند

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش

من به هر جمعیتی نالان شدم

هرکسی از ظن خود شد یار من

سر من از نالهٔ من دور نیست

تن ز جان و جان ز تن مستور نیست

آتشست این بانگ نای و نیست باد

آتش عشقست کاندر نی فتاد

نی حریف هرکه از یاری برید

همچو نی زهری و تریاقی کی دید

نی حدیث راه پر خون می کند

محرم این هوش جز بیهوش نیست

در غم ما روزها بیگاه شد

روزها گر رفت گو رو باک نیست

هر که جز ماهی ز آبش سیر شد

در نیابد حال پخته هیچ خام

بند بگسل باش آزاد ای پسر

گر بریزی بحر را در کوزه ای

کوزهٔ چشم حریصان پر نشد

هر که را جامه ز عشقی چاک شد

شاد باش ای عشق خوش سودای ما

ای دوای نخوت و ناموس ما

جسم خاک از عشق بر افلاک شد

عشق جان طور آمد عاشقا

با لب دمساز خود گر جفتمی

هر که او از هم زبانی شد جدا

چونک گل رفت و گلستان درگذشت

جمله معشوقست و عاشق پرده ای

چون نباشد عشق را پروای او

من چگونه هوش دارم پیش و پس

عشق خواهد کین سخن بیرون بود

آینت دانی چرا غماز نیست